Kawitacja poprawia wydajność napowietrzania w uzdatnianiu wody. Ze względu na wysoką dynamikę w polu kawitacji, kontakt między powietrzem (lub czystym tlenem) a wodą jest znacznie zintensyfikowany. W porównaniu z istniejącymi systemami napowietrzania, zapotrzebowanie na energię można zmniejszyć przy zachowaniu tej samej wydajności - jest to główna zaleta, szczególnie w przypadku energochłonnych procesów.
- Zwiększona szybkość transferu tlenu przez mikropęcherzyki gazu
Gdy pęcherzyki kawitacyjne zapadają się, powstają pęcherzyki wtórne, które są znacznie mniejsze niż konwencjonalnie wtryskiwane pęcherzyki powietrza. Mają one większą powierzchnię właściwą, unoszą się wolniej, tj. pozostają dłużej i skuteczniej rozpuszczają się w wodzie. Prowadzi to do znacznie lepszego dopływu tlenu w porównaniu z systemami napowietrzania z grubymi pęcherzykami.
- Intensywne mieszanie na poziomie mikro
Kawitacja generuje silne mikroturbulencje i siły ścinające, które promują równomierną dystrybucję tlenu w całym reaktorze. Mikroorganizmy w osadzie czynnym są zatem lepiej zaopatrywane i wymagają proporcjonalnie mniej tlenu do uzyskania tego samego efektu degradacji. To dodatkowo optymalizuje zużycie tlenu.
- Zmniejszenie całkowitego zapotrzebowania na energię
Wraz ze wzrostem wkładu tlenu na jednostkę energii, wymagana moc dmuchawy (np. sprężonego powietrza) może zostać zmniejszona lub istniejące systemy napowietrzania mogą być obsługiwane bardziej efektywnie. W wielu zastosowaniach zapotrzebowanie na energię (kWh/kg O₂) znacznie spada.